Η Συμμετοχή του ασθενούς στη Θεραπεία
«Πριν θεραπεύσεις κάποιον, ρώτησε τον αν είναι πρόθυμος να αφήσει όλα αυτά που τον αρρωσταίνουν»
– Ιπποκράτης
Στη διάρκεια του θεραπευτικού προγράμματος έρχονται στην επιφάνεια θαμμένες πληροφορίες (είτε της τρέχουσας ενσάρκωσης ή συσσωρευμένο καρμικό βάρος) ή καταστάσεις τις οποίες ο άνθρωπος δε συνειδητοποιεί ότι τον αφορούν ή αρνείται να αντιμετωπίσει. Ενδέχεται να εμφανιστούν έντονα και να τεθούν σε δοκιμασία συμπεριφορές ή νοητικά πρότυπα που επηρεάζουν με αρνητικό τρόπο τη ζωή του ανθρώπου. Οπότε θα προκύψει το κρίσιμο σημείο στο οποίο θα κληθεί να κάνει την υπέρβαση και να αντιμετωπίσει το θέμα που έχει ανασυρθεί για να μπορέσει να προχωρήσει στη ζωή του και στην πορεία της ίασης. Αν αρνηθεί ή φοβηθεί, το πιθανότερο είναι να παλινδρομήσει σε προηγούμενες καταστάσεις. Θέλει ιδιαίτερο σθένος από την πλευρά του και μεγάλη ειλικρίνεια με τον εαυτό του για να κατορθώσει να κάνει αυτό το βήμα. Μόνο έτσι θα αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να υποστηρίξει την αλλαγή που επιθυμεί. Η παραίτηση, ο εγωισμός, η δυσκολία υιοθέτησης νέων τρόπων σκέψης, η δικαιολόγηση του εαυτού, η πρόταση εξωτερικών εμποδίων, ο φόβος, η αδυναμία συγχώρεσης, ο υποβιβασμός της σπουδαιότητας των νοητικών και συναισθηματικών αλλαγών από την πλευρά του, η αδράνεια, είναι όλα καταστάσεις στις οποίες θα μπορούσε να παγιδευτεί κάποιος αν δεν είναι στην πραγματικότητα έτοιμος να θεραπευτεί και να προχωρήσει.
Η απαξίωση του θεραπευτή και του αποτελέσματος της θεραπείας είναι άλλη μια κατάσταση στην οποία θα μπορούσε να εμπλακεί ο άνθρωπος για να αποποιηθεί της ευθύνης του. Συμβαίνει συχνά κάποιοι να αρνούνται να αναλάβουν την προσωπική τους ευθύνη στη θεραπεία τους και να επιρρίπτουν όλο το βάρος στον θεραπευτή και στο είδος της παρέμβασης. Ή, ακόμα χειρότερα, αρνούνται την πνευματική τους υπόσταση, είναι πεσιμιστές και μηδενίζουν την οποιαδήποτε εργασία γίνεται επάνω τους. Τις περισσότερες φορές δεν ολοκληρώνουν ένα θεραπευτικό πρόγραμμα όπως πρέπει ούτε ακολουθούν τις συμβουλές και την καθοδήγηση του θεραπευτή. Μεταπηδούν από το ένα είδος θεραπείας στο επόμενο, διότι όταν φτάνει η ανάγκη να παραδεχτούν αλήθειες για τον εαυτό τους και να αναλάβουν και οι ίδιοι την εργασία που τους αντιστοιχεί στη θεραπεία, προσπαθούν να ξεγλιστρήσουν αναζητώντας θεραπευτικά σχήματα στα οποία δε θα χρειάζεται να συμμετέχουν ενεργά, ή τουλάχιστον έτσι ελπίζουν. Δυστυχώς, με αυτό τον τρόπο ούτε η θεραπεία ούτε οι αλλαγές στη ζωή μας έρχονται ποτέ.
Επίσης, πρέπει ο άνθρωπος να καταλάβει ότι όσο σημαντική είναι μια ασθένεια τόσος είναι και ο χρόνος και ο κόπος που οφείλει να καταβάλει για να την ξεπεράσει. Δεν μπορεί να αξιώνει ότι θα μπορέσει να θεραπεύσει τάχιστα και ανώδυνα μια ασθένεια που έχει πολύ βαθιές ρίζες. Η κάθε ασθένεια κρύβει πίσω της αντίστοιχο νοητικό και συναισθηματικό ενεργειακό ίχνος. Το μέγεθος του τελευταίου προσδιορίζει και το χρόνο που χρειάζεται για να θεραπευτεί. Αν ο άνθρωπος επιτρέπει σε μια ασθένεια να παραμένει στη ζωή του για 15-20 χρόνια, οφείλει να καταλάβει ότι η ίαση προϋποθέτει αντίστοιχο κόπο από τη μεριά του. Θα βοηθηθεί πιο γρήγορα αν συνειδητοποιήσει ότι ο ίδιος της έχει επιτρέψει να εμφανιστεί στη ζωή του, οπότε θα πρέπει ο ίδιος, αργά ή γρήγορα να την αντιμετωπίσει και να την απελευθερώσει, ταυτόχρονα με την παρέμβαση και ενίσχυση από τον θεραπευτή.
Το ουσιαστικό που οφείλει ο άνθρωπος να καταλάβει είναι ότι τίποτε στη ζωή δεν είναι τυχαίο. Καμία σωματική, συναισθηματική ή νοητική ανισορροπία δεν προκύπτει χωρίς αιτιολογία. Καμία κατάσταση ή συμπεριφορά που εισπράττει δε συμβαίνει τυχαία. Όλη του η πορεία προσδιορίζεται με απόλυτη συνάφεια από τις πληροφορίες που φέρει το σύνολο του ενεργο-πληροφοριακού του πεδίου. Όλη του η ζωή είναι η συνεπής υλοποίηση αυτών των πληροφοριών. Είναι σημαντικό να καταλάβει ότι μπορεί να ζήσει όπως επιθυμεί όταν αναγνωρίσει τον εαυτό του στην πληρότητα του και μάθει να χειρίζεται αυτές τις πληροφορίες για να ορίζει πλέον μόνος του την πορεία του.
