Η υλική αφθονία σχετίζεται κυρίως με το 1ο, το 3ο και το 5ο τσάκρα.

Το 1ο τσάκρα ορίζει τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με τον υλικό κόσμο. Είναι γείωση, αποδοχή του υλικού μας φορέα, ιδιοκτησία, προσαρμογή στα όρια του χρόνου και στους φυσικούς νόμους που διέπουν τη ζωή. Αποδεχόμαστε και απολαμβάνουμε την υλική μας υπόσταση; Σεβόμαστε την υλική φύση των πραγμάτων ή την απαξιώνουμε και δεν καταλαβαίνουμε ποια είναι η χρησιμότητα της; Σεβόμαστε και φροντίζουμε τον υλικό μας φορέα ώστε να μας εξασφαλίζει υγεία στην πορεία μας, ή δίνουμε αποκλειστική σημασία στους άλλους μόνο φορείς μας;

Το 3ο τσάκρα είναι το επίκεντρο του Εγώ και αντιπροσωπεύει την ανάγκη να προσδιοριστούμε ως προσωπικότητες. Σχετίζεται με νοητική δύναμη, αποφασιστικότητα, αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, θάρρος, τόλμη, ικανότητα για σωστές αποφάσεις σε κάθε στιγμή, βούληση, επαγγελματική επιτυχία, εξουσία, σεβασμό για τους άλλους, καθώς και δεκτικότητα ή άρνηση σε ιδέες, ανθρώπους και συναισθήματα. Είναι το τσάκρα που σχετίζεται άμεσα με τη λειτουργία της τροφοδοσίας με ενέργεια, είτε πρόκειται για φυσική τροφή, είτε για Πράνα, είτε για χρήμα. Στρεβλή πληροφορία στο 3ο τσάκρα και στα όργανα που αυτό διέπει δημιουργούν αντίστοιχα προβλήματα τόσο στο φυσικό σώμα (π.χ. διαβήτης) όσο και στο ενεργειακό.

Το 5ο τσάκρα σχετίζεται με την ελεύθερη ροή επικοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Παρατηρούμε ότι άνθρωποι που πετυχαίνουν επαγγελματικά είναι αποτελεσματικοί στην επικοινωνία και στη διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων. Πέραν αυτού, όμως, το 5ο τσάκρα είναι πάνω απ’ όλα το κέντρο αυτοέκφρασης, αυτοπραγμάτωσης και προσωπικής δημιουργικότητας. Μας καθιστά ικανούς να ακούμε, να μαθαίνουμε και να διδάσκουμε. Είναι το κέντρο μέσω του οποίου εκφράζουμε την προσωπική μας αλήθεια. Άνθρωποι που έχουν υποστεί καταπίεση και περιορισμό, δυσκολεύονται πάρα πολύ να εκφραστούν, να προσδιορίσουν τον εαυτό τους και να θέσουν όρια βάσει αυτού. Όταν δεν εκφράζουμε τη δική μας αλήθεια, όταν δεν εκφράζουμε τα δικά μας θέλω, τότε σίγουρα εκφράζουμε την πραγματικότητα και τα θέλω κάποιου άλλου (είτε αυτό συμβαίνει μέσα σε μία δυσλειτουργική σχέση, είτε μέσα σε έναν καταπιεστικό επαγγελματικό χώρο, είτε κοινωνικά όταν οι άνθρωποι αφομοιώνονται στη μάζα και εκφράζουν τα προγράμματα που τους επιβάλλονται άμεσα και κυρίως έμμεσα).

Η αποτυχία υλικής ευμάρειας συχνά σχετίζεται με αρνητικά προγράμματα του τύπου «για να βγάλεις λεφτά πρέπει να φτύσεις αίμα», «δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε πλούσιοι», «δεν υπάρχουν χρήματα για όλους, όσοι πρόλαβαν μόνο…», «εμείς μέχρι εδώ μπορούμε, τα πολλά χρήματα είναι για τους άλλους». Κάποιοι, επίσης, δικαιολογούν την αδυναμία τους να πραγματώνουν στη ζωή τους ευμάρεια υποστηρίζοντας ότι «οι πλούσιοι είναι παράνομοι, πατούν επί πτωμάτων, εκμεταλλεύονται τους αδύναμους», «αν έχεις λεφτά, οι άλλοι είναι κοντά σου μόνο για τα λεφτά σου, κανείς δε σε εκτιμά πραγματικά», «είναι ντροπή κάποιοι να έχουν τόσα χρήματα όταν άλλοι άνθρωποι στον κόσμο πεινούν». Οι πεποιθήσεις αυτές μπορεί να δημιουργήθηκαν στην τρέχουσα ενσάρκωση αλλά κάποιες ενδέχεται να συνιστούν Κάρμα. Όπως και να ‘χει, το πόση υλική αφθονία θα έχει και θα απολαμβάνει κάποιος στη ζωή του το έχει καταγραμμένο επάνω του σαν λογισμικό πρόγραμμα και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό, εκτός κι αν το αλλάξει.